χοδιτεύω

Α

(κατά τον Ησύχ.) «χοδιτεύειν

ἀποπατεῑν».

[ΕΤΥΜΟΛ. Ο τ. ανάγεται στην ετεροιωμένη βαθμίδα χοδ- της ρίζας τού ρ. χέζω* και εμφανίζει ρηματ. κατάλ. -ιτ-εύω (< ουσ. σε -ίτης, πρβλ. μεσ-ιτ-εύω)].